En arqueoloxía nunca te despides, ou, polo menos, non te despides de todo. Sempre hai un ata logo. Rematado o traballo de campo, agora é o momento de chimpar cara atrás e botar unha ollada ao resultado final. E abofé que cumprimos. Desbrozamos, escavamos, carrexamos toneladas de terra, restauramos impactantes ruínas, vivimos mergullados entre paredes de lousa, ... e a nova Viladonga loce como nunca baixo o ceo toldado que domina a chaira.
Poucas cousas hai tan fermosas como as fotos finais dunha campaña arqueolóxica, quizás por ese efecto, tan teatral, que fai xurdir aos restos da mesma terra, como si de un milagre se tratase. Nas imaxes que ilustran esta entrada poden observar os espazos 13 e 15 e as zonas de nova escavación, un magnífico resumo do que foi esta campaña en Viladonga e unha expresión contundente dos obxectivos que perseguía o proxecto: a mellora das condicións de conservación do castro e un avance definitivo na interpretación dos restos que se exhiben nesta colosal aula ao aire libre.
Como dicíamos fai uns días, neste pequeno mundo noso, por moito que se queira, é imposible desconectar. Rematado o vai e ven de arqueólogos e restauradores, silenzosos paletíns e piquetas, baleiros capachos e carretillos,... o proxecto non se detén. Agora é o momento de elaborar a documentación, interpretar os datos e procesar toda a información obtida na escavación.
Pero o corazón dos arqueólogos sigue estando no campo, o ecosistema natural de moitos de nós, seres híbridos, especie de toupas bípedas. Por iso, e porque aínda mantemos a cancela aberta, teñan claro que esta historia non remata aquí. En gabinete e laboratorio seguimos traballando con Viladonga. Continuará.
No hay comentarios:
Publicar un comentario