Ata certo punto, tiña que ocurrir. O rexistro arqueolóxico de Viladonga é tan descomunal que, ao abrir o sector Ae2, como xa comentamos unha prolongación do Espazo 15 e unha zona que nunca fora escavada antes, os achados, en forma de materiais relevantes, ían sair si ou si. E a sospeita, ou intuición, ou promesa, ou como queiran chamarlle, cumpriuse dabondo.
Esta parte do barrio, xusto no ángulo SO da croa, está ocupada por unha desas complexas estruturas "viladonguianas" formadas por estancias contíguas e que, como tantas outras, xa fora descuberta parcialmente polo Sr. Chamoso Lamas nun dos amplos frontes de escavación abertos nos anos setenta. A súa ampliación permitiu a definición completa dunha construción de planta rectantangular organizada en tres dependencias axuntadas. E o rexistro atopado na que ocupa o lugar central non defraudou: asociado a un potente nivel de queimado localizouse un depósito de asas de caldeiro, de bronce e de ferro, excelentemente conservadas.
Non estaban amoreadas, ciscadas alí de calquera xeito. Foran coidadosamente gardadas, apiladas e almacenadas, como si planearan empregalas ao día seguinte. Pero tampouco estaban soas, cousa difícil neste Castro, o gardián da chaira, senón que, sobre ese mesmo chan interior, atopáronse oito pesas de pedra con perforación.
Escavación da Ae2. A frecha sinala o lugar do achado, no interior da dependencia central
Interpretar os achados a estas alturas da intervención sempre é arriscado (e normalmente nunca acertas), pero a lectura máis prosaica fala dunha reutilización dos obxectos de metal para fundición e dun espazo de actividade artesanal vinculada ao tecido. En resume, unha estancia, incluida nunha unidade ou conxunto doméstico, que funcionaría como almacén e como lugar de traballo. Pero tampouco se priven, por favor, están autorizados para deixar voar a súa imaxinación.
Persoal do museo, acompañado do restaurador Miguel A. López, recibe información do achado
No hay comentarios:
Publicar un comentario