Unha actuación como a de Viladonga non ten nada de sinxela. Malia que os visitantes do castro, un fluxo incesante que engrandence aínda máis a este xigante da arqueoloxía, perciban o traballo de campo como un totum revolutum de lombos dobrados, cascalleiras, tráfico de carretillos e moita, moita terra, neste verdadeiro lilliput que é unha actuación arqueolóxica cada un coñece moi ben o papel que xoga. De feito, cando chegas a Viladonga e percorres de vagar o perímetro da escavación, dasche conta de que, baixo ese aparente desorde, hay unha organización activa, unha vida chea de diminutos detalles, moi semellante a un formigueiro ou a unha colmea semisoterrada.
Avanzando na restauración do sector 15
Dentro dese cosmos, tumultuoso pero estruturado, arestora, nas fases culminantes da campaña, é o momento de gloria dun grupo de traballo singular. Saben a quen me refiro?. Acertaron: aos restauradores de campo. Concentrados, laboriosos como xoieiros suízos, sempre silenzosos, cada día os admiro máis. E eu, que nacín e me fixen mozo nas agras coruñesas, terra de xisto e barro, véxoos abrazar os muros de lousa, falar coas pedras e traballar con ferramentas que levan connosco milleiros de anos, e non deixo de soñar cos duros pedreiros que inzaron as arquitecturas e moldearon as paisaxes da miña infancia.
Nun tempo no que as novas tecnoloxías todo o invaden e no que a arqueoloxía instalouse nas canles temáticas da top ciencia, fago un alto no camiño e reivindico ás miñas compañeiras e compañeiros restauradores do Castro de Viladonga: os últimos, os derradeiros artesáns do noso pequeno mundo.
Restaurando estruturas no sector 13
No hay comentarios:
Publicar un comentario